Paseando sen parar

Un neno camiña a carón da súa nai e aboa, el leva un cadeliño por unha cadea, no medio do paseo o cadelo sufre un ataque de outro cadelo máis grande e empeza a sangrar ata morrer, o neno mira a súa familia preguntando que facer, a resposta foi un xesto de seguir para adiante. O neno agarra a cadea e segue camiñando arrastrando tras de si o corpo sen vida ata a seguinte parada, alí a nai regálalle un novo cadelo máis grande e branco, o neno lanzouse a por el con un sorriso e un sollos de escuros desexos.

Eu encóntrome nunha habitación pouco concorrida dentro do colexio, estou lendo un libro de poemas, un libro desgastado, con un tamaño que por pouco superaba o de unha goma pero con unha funda de coiro. No libriño descubro un poema no que me daba a clave para descubrir quen era o asasino que matara tantas rapazas. De súpeto dous compañeiros entran na sala, eu cóntolles o que acabo de descubrir e eles pídenme miralo no libro, da a casualidade de que eu teño tres libriños deses do mesmo tamaño pero diferente edición. Tras discutir como enfrontarse a situación decidimos que debemos ir a esperalo a unha rotonda onde cremos que fará o seu seguinte ataque, a glorieta esta situada preto de dúas montañas boscosas entre as que pasa a entrada que eu vixío, paso alí un tempo pero o curioso é que un camión estaciona nun carril e entorpecendo o trafico, detrás del un coche deportivo estreito, branco e uniplaza, despois outros dous paráronse no sentido contrario ata conxestionar todo, chegado a ese punto os coches empezaron a facer manobras provocando choques e berros, entre tanto barullo eu decido marchar.

O home esta no seu despacho, deixa a súa chaqueta e sentase, ven con el a súa compañeira, entre os dous compartiron unha complicidade que se levou vidas, eles falaban de como abamzaban as cousas pero el mentres xa estaba pensando en como eliminar a esa muller so por ser un testiño vivo. De súpeto os pasos de unha muller achegase ao despacho, o home reacciona meténdose nun cuarto cheo de papeis coa cómplice con sigo. A rapaza entra, estráñalle que non este o home pero fixase na chaqueta, nela rebusca e resulta que encontra un papel que delata a súa culpabilidade, sae dela unha expresión de tristeza, o home entende que xa o descubriu e tamén recoñece a rapaza. A curiosidade da rapaza leva a mirar na habitación dos documentos haber si estaba alí, cando abre e mete a cabeza para mirar o home abalanzase sobre o seu cuello cun cable, aperta con toda a súa forza e dille unhas palabras cheas de odio mentres a rapaza perde o alento, como a súa filla perde a vida.

            Estou dando eu un paseo con un cadeliño levado pola cadea, preto de min están a miña nai e a miña aboa. Ao pouco un cadelo abalanzase sobre o cuello do cadeliño, en instantes perde a vida desangrado, eu o non puiden facer nada e deixo o can alí. Máis tarde a miña nai regálame outro cadeliño, este deixo solto sen cadea e empezo a facer unha carreira con el polo medio do monte, atravesamos bosques, lameiros, saltamos alambradas e disfrutámos ata volver a casa sen alento pero cun sorriso.

FIN