Saltemos de alegría

 

Estou con uns amigos nun piso, era una festa, estábamos de risas no que era a cociña, un pouquiño axustado o espazo e cada vez enchíase máis, chegado a un momento os meus amigos danlle as ganas de mirar para fora por a ventá, ábrena e saen polo tellado, empezan a saltar e partirse de risa nunha planicie de terra que o cubría todo fora, eu dentro acábome a cervexa e busco outra para ir a fora con ela, por todas partes me encontraba botellas valeiras pero ninguén sabia onde estaban, a xente da festa tamén se da conta e todos buscaban cervexa sen encontrar nada ata que un rapaz di aquí quedan as últimas cervexas, toda a xente incluíndome a min abalanzábase cara el ata que lle collen as dúas botellas que mostraba, resultaban estar valeiras tamén, aí xa me esquezo da bebida e diríxome a ventá.

No minúsculo traxecto vexo como dous rapaces que coñecía entran pola ventá, un deles non o vira case nunca, era pouco social, tiña poucos amigos e unha peculiar obsesión polos coches, por o seu aspecto real non destaca en absoluto pero naquel intre entraba con unha barba poboada e un voluminoso pelo rizo en forma de bola. Eles non me recoñeceron e eu non tiven tempo case nin para asimilalo, no obstante sigo cara afora na procura dos meus alegres amigos.

Camiño por un túnel con un dos meus amigos do grupo, este é o máis sedutor, un tipo atractivo, dominante e xuguetón. Nese lugar topámonos con dúas rapazas de fronte, os dous a coñeciamos pero el o segundo lanzouse a saudala, so nos instantes que pararon, el xa lle sacaba unhas boas risas coquetas, por suposto toda a súa actitude ia acompañada por un linguaxe non verbal acorde, cando se despedían con uns susurros no oído el acompañábao acariciando o se cu, despois desas palabras ela xirouse a saudarme, un chao distante sen xogo como cando saúdas de pasada a un familiar co que non te bas parar a falar, cando xa todos seguiamos o noso camiño, díxenlle “ si señor esa é a actitude que teño que aprender “.

FIN