É de noite, estou nunha rúa solitaria con un home
calvo en paro, unha persoa que transmite que é un fracasado, el leva da man a
súa filla pequena, nos estamos mantendo unha conversa axitada, a veces el solta
a pequena, ela aproveitaba para escaparse del pero el reenganchaba cada pouco,
nunha desas fuxidas el pérdelle a vista no medio da escuridade, cando se
percata empeza a correr por onde ela desaparecera, el berraba desesperado ata
que tamén eu lle perdín a vista.
Estou correndo buscando a miña filla, na nube de
pensamentos que me invadía xurdían moitos pensamentos tales como “non podo
perdela, ela é o único que me importa nesta vida, é o mais valioso que teño,
non a volverei a encontrar, pode pasarlle de todo, non podo vivir así, bou ir a
esa rotonda a suicidarme”.
Pasado un largo rato de agonía eu tiña toda
esperanza perdida, tiña claro que ia abandonar este mundo, no camiño cara a
rotonda aparecen dous rapaces que coñecía, estaban xogando a pases cunha pelota
improvisada, cando nos cruzamos vexo as súas caras de felicidade mentres me dicían
que me animara, nese intre un flash en forma de recordo irrompe en min e lembro
a filosofía ganadora que aprendera, entón percateime de que por moi mal que a
vida me deixara o meu camiño e os meus xenes so podían tirar cara adiante, tiña
que loitar por a miña felicidade, chegar a alcanzala ou non, a miña bioloxía
esta programada para facelo.
FIN
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Comenta que che inspira este soño, que che parece, que aprendiches ou cal é o dilema para ti.
Grazas polo teu aporte.