Liberdade Condicional

Estou con un grupo de compañeiros, vamos facer unha excursión a un pais latino, unha rexión cercada e separada do mundo ordinario. Cando chegamos a unha cidade de esa sociedade podemos ver a os seus habitantes nun nivel de vida moi equilibrado, tiñan unha sociedade sen pobres, a sociedade mantiña a igualdade e a optimización dos recursos.

Eu pese a percibir isto sentía que había algo mal, había un problema invisible, no meu paseo bou por un camiño dun colexio, os nenos estaban fora no recreo pero eses nenos non facían nada, non saian do camiño, ningún deles tocaba o cesped do parque, cando crucei entre eles sentín as súas miradas de suplica, un deles dime algo, nun recordo as palabras pero si o que significaban, non podemos facer nada, estamos controlados.

Eu sigo camiñando por ese camiño un pouco máis e a miña vista dáme nunha rexa pola que escapa a auga cando chove, miro para ela estrañado e intento fixarme que hai dentro, cando estou a punto de apreciar algo un chorro de auga fría con anacos de xeo sae contra a miña curiosidade, eu quedo sorprendido e empezo a rirme do gracioso do sistema de seguridade, un neno avísame que non tente volver facer algo indecente, eu volvo achegarme a mirar para divertirme ca auga pero cada novo intento era máis auga e xa empezaba a doer.

Prosigo na exploración dese mundo, entro nunha tenda de obxetos de todo tipo, hai estanterías metálicas e sinxelas sen deixar case espazo para moverse, o final da tenda había unha pequena barra onde había unha muller máis branca que todos os habitantes anteriores, na tenda podía verse de forma obvia cámaras de seguridade pequenas é con tecnoloxía moi desenrolada, converso coa rapaza en broma mentres miro as cousas que vendía, todas elas sen envoltorio, a vendedora di que so se pode coller o que se vai comprar para pagalo unicamente, eu fíxome nuns cascos, probos dicindo “haber que vai pasar agora, vasmo quitar por probalo”, a dependenta mira para a cámara de vixilancia medo e permanece sen saber que facer, de súpeto sen que os poida ver, dous brazos roboticos saen da parede e cóllenme os cascos en segundos, cando sinto que me levan os cascos xa era tarde e os brazos escondíanse nuns buracos escuros da parede, despois un estraño son sae da cámara de vixilancia, dela sae un estraño obxecto que fai un “clac”, un segundo despois dispárame un perdigón a o peito, co impacto salta un importante chorro de sangue, estaba parado en estado de shock, non teño claro como pero tras iso vexo nesa tenda un saco diminuto cheo de billetes, roubo o saco e despois escoito de novo o “clac” móvome dunha forma rápida e imprevisible e o disparo non me consegue dar. Saio do local e empezo a correr para escapar dese país, na rúa soan unha morea de “clac”, danme na espalda, nos brazos, pero eu sigo correndo e movéndome de forma impredecible co que evito moitos disparos.

Xa é de noite, cheguei a o campo onde non hai cámaras, uns amigos conséguenme unha moto e un coche da cidade estraña, había unha sociedade en contra e querían axudarme na miña fuxida, un home corpulento foi o que mo explicaba, el era o enviado para axudarme en vivo. Nesto que estabamos falando e pregúntolle acerca dos vehículos se serían seguros ir con eles, si estarían alterados con algún artefacto tecnolóxico para matarme, o home di que o sistema faría todo o posible para eliminarte, entón el di que pode facer unha comprobación, dime que me alexe, abre o capo e cun piolet lánzalle un golpe a o motor apagado, durante poucos segundo non parece pasar nada, o home neses segundo avísame que me tire ao chan como fai el, de súpeto o coche explota nunha boraxide de lume. Este coche era unha trampa, non era máis que unha bomba andante esperando que te subiras a ela. Coa moto colle o mesmo piolet, cravarllo e poucos segundos máis tarde explota. Dinlle as grazas ó home por salvarme pero eu seguía co saco do diñeiro e sen forma de saír do país.

Nesa tesitura aparece dende o outro lado da fronteira un cepelín moi grande, nel un personaxe de aspecto chamanico-nomuerto con unhas garras como mans invítame a subir e volver a civilización, despido e marcho no cepelín.

No viaxe manteño unha larga charla co personaxe, polo que di, el é o líder dun grupo de loitadores de aspecto escasamente humano pese a manter as divisións clásicas antropomórficas, homeslagrato, ogros, trolls, etc... O que me comentaba este líder era que en pouco tempo ían reunirse para ir de novo a fronteira e loitar con outro grupo de loitadores do país latino, a min ofreceume armas para empezar loitar, sen moita reflexión aceptei.

Tras un largo anaco no centro de reunión, un lugar pantanoso no medio dun bosque frondoso. Todos empezamos a andar por un camiño abandonado ata chegar a un lameiro despexado onde esperaban os nosos rivais, un grupo de robots que tamén mantiñan forma antropomórfica, o combate ia ser con armas corpo a corpo. Xusto antes de loitar fago un corto discurso motivador e termino pedindo precaución para non deixarse matar.

O combate é caótico, todos apelotonados, pegando con tódalas articulacións, rebentamos todo os seus anacos de metal e terminamos gañando o combate, so sobreviviu metade do equipo pero estabamos satisfeitos, cando decidimos marchar eu e o líder fomos no cepelín pero os demais usaban un estraño poder que os convertía en criaturas xigantescas coas que cruzaban por todos lados ata introducirse na terra ou no mar onde seguirían o seu traxecto, un deles sorprendeume moito porque se transformou nunha araña enorme que parecía estar formada toda ela por osos de columna vertebral xigantes.

No cepelín cando xa estabamos preto da civilización decidimos baixar, e controlar o aparato cun mando dende o chan, nos estabamos camiñando por un parque de xogos publico baleiro ata que chega unha pequena que empeza a xogar ela soa, entón eu miro para o cepelín e vexo como cambiou de aspecto, agora parece un pequeno xoguete teledirixido, según me dixo o personaxe o aparato so funciona cando ninguén pode velo para que así non levantemos sospeitas na sociedade humana.

FIN

Dialogo Insustancial

Chegando a un pequeno campo de fútbol, subo a grada onde me sento a mirar, o instante doume conta de que a rapaza ca que estaba tonteando polo Whatsapp esta xusto no asento de en fronte, o seu redor non había ninguén, ela xirase e cruzamos a mirada, eu achégome a ela sen dicir nada, paso a miña man pola súa nuca e empezamos a bicarnos, a acariciarnos, a quitarnos a roupa …

Estou volvendo a casa, empezo a recordar e ven a miña mente outra rapaza e empezo a pensar “ Hostia, non pode ser, son a mesma persoa ? como ba ser a mesma persoa ! non pode ser casualidade que lles guste as dúas o rollo asiático, pero se son moi similares, isto non pode ser, teríamos que darnos recoñecido non ? hai moito tempo que non vin aquela rapaza, se ata viven por a mesma zoa, non pode ser, espera, con todos os nomes xaponés que me deu esta ningún coincide co que ten aquela no Facebook.

Xa na casa, estou tombado na cama falando polo Whatsapp ca mesma rapaza, ela estaba escribindo moito, de todo o que dixo chócame cando dixo que dominaba tres artes marciais, eu quedo un pouco descolocado e cando bou responder penso “ pero como bou responder no móbil se esta espertando o espertador do propio móbil o outro lado da habitación, vía o meu móbil suxeito ca man pero non puiden facerlle nada.

FIN

Ideas que non se reprograman

Estou con un amigo fronte a un ordenador traballando nun programa que configure as conexión dun autómata, el é un rapaz gracioso, con un pelo case laranxa é con aínda menos idea que eu de autómatas, pasámonos un rato discutindo sobre a pantalla sinalando un punto no que non nos poñiamos de acordo.

Estou camiñando pola miña casa, diríxome o camiño no exterior, saio miro buscando algo sen encontrar o que buscaba, cando me xiro vexo no chan tirado un canciño, estaba esquelético e cos ollos abertos, medio enterrado, a piques de formar parte do chan, o velo bérrolle a miña aboa que pululaba pola casa, “ Pero aboa porque deixastes morrer o cadelo se acababamos de poñer o anuncio para regalalo “, o que responde “ Anda, eu pa que lle bou a dar se van a ir pa fora, ou morren ehiqui ou con outros, se viñeran por el xa tiña comido “, eu aí xa me esquezo de discutir con ela e tiro para a casa, antes de pechar a porta o irmán do cadeliño corre e metese na casa correndo sen mirar para o seu conxénere, so entrando procurando encontrar comida.

FIN

Á música acheganse diferentes persoas

 

Estamos de camiño a un pequeno concerto dun bar, no camiño pasamos a carón do lugar onde se establecían as atraccións dos pequenos, ao final de todo estaba máis grande, era un cubo que con varios metros de altura, nos borde estaban os asentos dos clientes que subían e baixaban a gran velocidade, de súpeto a maquina para en seco con uns ocupantes nos asentos, podía verse como os ocupantes se soltaran da seguridade e empezaban a cantar, de feito tamén empezaron a tocar instrumentos, era un grupo de musica que subiran o aparato para tocar e por se fora sinxelo tódolos integrantes do grupo están ebrios.

Nos rímonos da escena pero seguimos aos concertos que había dentro dun pub.

O chegar a dentro eu descubro que aí dentro so había tres tipos de persoas ou de actitudes desas persoas, os que estaban disfrutando e se deixaban animar polo baile e a musica sen parar de moverse, os que veñen para disfrutar e o fan nunha intensidade tan baixa que non se expresan e por último están os que non se senten ben pero cren que deben estar alí.

O único que eu facía era  pensar en que ia elixir esa noite que actitude collería.

FIN

Un Audi Impoluto

Camiñando vexo un Audi impoluto e caro pasar o meu carón, o coche detense e abre a porta do copiloto, dentro vexo a un amigo meu que me pregunta se quero que me achegue a algún lado, eu monto e dirixímonos a miña casa.

No medio do traxecto o rapaz dime que ten que parar na gasolineira xa e pídeme que lle de algo de diñeiro para pagar a gasolina, resultaba que el non tiña nada de diñeiro, a única posesión que tiña era o coche.

Chegamos a casa, el colle o coche e metes nun lameiro cércano, empeza a pasar entre as arbores, da a volta pero o sitio era moi pendente, a ladeira por a que baixara era difícil de subir, cando o intenta chega a un punto no que cas rodas xirando o coche estaba estático esvarando na ladeira de herba húmida, neses intres abro a porta e saio do coche para mirar dende fora que ia pasar, a unha velocidade ridícula o coche empeza a baixar a ladeira, o condutor non para de acelerar e acelerar mentres perde o control do vehículo.

FIN

Regreso a casa

 

Estou nunha festa bastante grande, o local parecía un almacén reformado con dous pisos, o mobiliario era propio dunha discoteca e estaba abarrotado de xente e bebidas, eu ia a festa cunha rapaza que chamaba Tania, ela era a que me tiña que levar a casa, no medio da multitude perdoa de vista pero eu sigo falando coa xente, chegado a certa hora dinme que era unha festa pública e financiada polo estado pero tiña o problema de que xusto nese momento terminaba.

En escasos minutos o local baleirase, eu encontrábame no piso de arriba e baixo apurado, na escaleira de madeira encóntrome con dous compañeiros moi antipáticos da miña clase, tambaleandose intentaban axudarse a baixar, eu salto pola escaleira e deixo nas súas peripecias, abaixo ando buscando a Tania para marchar, na búsquea encóntrome con outro rapaz coñecido, o cal me pregunta quen é o rapaz que se esta ligando a todas as tias boas incluída a Tania, eu sen dubidar dígolle o nome e para que o entendera mellor fago un xesto esaxerado de forzudo en exhibición (o rapaz destacaba polo corpo atlético e definido), no medio do xesto outra persoa atrae a atención del e eu quedo moi ridículo facendo a postura a ninguén, o final por alí encontro a Tania no obstante cando saímos a calle volvemos encontrarnos respectivos coñecidos e separarámonos de novo.

Entón empeza a chover moi forte, eu decido coller un taxi para ir a casa, o taxista resulta ser un amigo que tamén e veciño pero que na realidade non ten nin carne, cando esta moi preto do pobo vexo que hai dúas siluetas andando empapados, non terminaba de coñecelos ata que me berraron o lexos a pesar de recoñecelos por a voz non parei, metros máis adiante cando so faltaba unha curva para a miña casa un veciño meu de 4 anos co que me levo moi ben detén o taxi, eu báixome e el mírame con cara de broma.

Cando xa me ia baixar e pedín o prezo deixoume o viaxe en 2 € en vez dos habituais 8 € que faría calquera taxista, de feito quedo bastante sorprendido pola oferta que pago alegre.

Xa andando con máis paciencia polo pobo, sen chuvia e sen nada claro que facer paso preto dunha casa onde resultaba haber un bar con unha terraza de verán onde un grupo de rapaces e rapazas tomaban algo mentres o pasaban ben charlando, cando eu me acerco empezan a facer unha conversa comigo que parecía escrita a guión e que desembocaba no anuncio da última publicación de Mario Luna.

FIN

Tolo por cantar

Estou con uns compañeiros de clase, estamos no corredor esperando, acabamos de saír da clase dun peculiar profesor, un home deses que fala sen parar sen dicir nada, un home con gafas e calvo ata a metade da cabeza, un home estraño e una clase insoportable.

Estamos todos esperando pero eu canso e levántome cara a clase a mirar que esta facendo, na porta había un cristal transparente na metade superior, tras el vexo o personaxe, estaba coas mans abertas, as pernas estiradas o máximo que da o seu corpo, ollos pechados con forza e a cabeza movéndose de forma tola mentres canta de forma rampante pero sen producir ruído algún.

Cando me xiro a os compañeiros, levanto a miña man esquerda a miña sien, xíroa como se apertase un parafuso e digo  “este tío esta fatal “.

FIN

Abre a habitación

Acabo de chegar a miña habitación, acababa de facer exercicio e estaba suando, na cama había outra persoa tombada, eu o tirarme derreado alí esa persoa dime que me levante a airear a habitación, e repíteme varias veces que habra as ventas, eu abro a porta e miro para el estrañado respondéndolle “pero que me estas contando si nun hai véntanas”.

FIN

Unha adicción que cruza fronteiras

Estou nun bosque con un home de pequena estatura, calvo e algo moreno. Témonos que enfrontar, eu con un pau e el con un obxecto de cemento con forma de sable árabe (con forma de media lúa), no primeiro asalto case pensaba que o matara porque el non opuxo case resistencia e en dous golpes tíñao no chan, a pesar da sangue perdida volveu levantarse, esta vez sacou a súa enerxía e empezou a atacar desenfreado, eu non estaba entrenado para defenderme tan ben, nunha tormenta desemfreada de golpes venceume, agora so quedaba o desempate e para el o sable árabe pasou de ser cemento a converterse nun autentico sable de ferro. O combate reiniciase, esta vez estaba moi equilibrado, eu aguantaba mellor do que se esperara, por outra parte o escenario estaba cambiando, saímos a un claro dun monte onde había unha xigantesca rampa de terra natural, eu meterame nela para que se chegabamos alto tivese opcións de tiralo a el.

Perdín, con unha arma de verdade é movéndose como se fose o mesmísimo Oberin de Juego de Tronos eu non tiven oportunidade. El dime que loitei moito mellor que a media para non ter loitado nunca, entón aparece outro rapaz que o reta a loitar.

No primeiro asalto o loitador experto volve a deixarse vencer, pero para o segundo combate cambiase de escenario, estamos na caso do loitador, no seu salón parou o combate e empeza a facer outras cousas pola casa, os dous quedámonos sen facer nada e o andar pola casa descubrimos que hai moita máis xente, estou nunha quedada de portátiles para xogar o LOL, de feito están entusiasmados polo xogo tendo ata unha frase motivadora para xogar o LOL, eu ando por alí sen saber que fago alí ata que me encontro con unha persoa inesperada, Angela Merkel, a cal esta terminando un traballo para poder xogar o LOL despois.

FIN

Por min e por todos os meus compañeiros

Estou falando con un amigo nun bar, estamos falando sobre un problema que temos con un home, estabamos metidos tres amigos no tema contra o tipo, no bar discutimos o tema e chegamos a un acordo, no obstante o terceiro amigo aínda tiña na cabeza a ida inicial que tiñamos pensada, quedaramos que a noite iriamos os tres a casa do tipo e lle iamos pegar unha tunda, por algún motivo nos os dous decidimos que nun llo iriamos dicir o outro para que foramos a casa do home e el lle pegara unhas ostias o rapaz que seica merecía.

            Cando chegamos os tres a esa casa medio abandonada, e apareceu o home un cacho despois, el era un tipo musculoso, enorme, sacábame cabeza e media, tiña barba e pelo alaranxado e unha musculatura esaxerada, a súa cara era como a do personaxe de Juego de Tronos que comanda unha avanzádella de salvaxes para atacar o muro dende o sur. O comezar o enfrontamento el encarase cara min e lánzame o primeiro puñetazo, eu esquivo e pégolle unha rafaga de puñetazos pero era moi resistente, a cada golpe que me acertaba eu tambaleabame por uns instantes pero eu seguía na procura dun punto débil, el consegue agarrarme facéndome un abrazo de oso, eu sen mans ca columna collo impulso e lánzolle un cabezazo o máis forte que podo, el case perde a consciencia e eu non daba nin andado, cando vexo que quere recuperarse tírome enriba del sacando toda a forza que me quedaba e empezo con unha sucesión de puñetazos na cara ata que tanto a súa cara como as miñas mans estaban en carne viva supurando sangue, os outros dous simplemente estaban no mesmo sitio que antes de empezar como espectadores.

FIN

Tanto monta monta tanto...

 

Estou no meu pobo, vendo como tres longas tubarias cruzan os lameiros adxacente o camiño, sigo a camiño mirando a onde terminan as tubarias que levaban a mesma dirección que o camiño, cando chego o pobo do lado as tres abrían nunha horta pechada con unha arame oxidada, observo como descargan auga mesturada con algo de purina.

Esquézome delas e xiro cara un grupo de persoas paradas charlando no camiño, estaban entre casas antigas e apertadas unhas as outras, de entre esas persoas había unha rapaza bastante guapa, cando mirei para eles a vista so se me cruzou coa súa que durante uns instantes permaneceu hipnótica. Eu ando cara eles, achégome e fálolle a ela, eles seguían entretidos sen prestar atención a nada máis, ela respóndeme algo e xiro, xiro esperando a que ela se subira a miña espalda, ela sube e tiñamos que volvera a o outro pobo pero debiamos facelo cos ollos pechados de ambos, camiñabamos a paso lento, ela tanteaba onde estaban as paredes para guiarnos pero unha tediosa camiñada con un paso cada medio minuto terminou rebentándome as pernas, parecíanme que se estaban afundindo, encollendo co cansazo é a forza. Parei, abrín os ollos e díxenlle que se baixara, estabamos a carón daquela horta pero a partir de agora iriamos andando.

FIN

Manía persecutoria

 

Estou nun restaurante comendo a base de froitas, en especial laranxas, eu estaba pasando tempo alí con unhas persoas, tamén tiña confianza ca camareira ca que falaba máis que cos compañeiros da mesa, pasado un tempo chega o restaurante un veciño meu, tiña un corpo obeso ao extremo, no restaurante xa era coñecido, de feito a camareira dicíame que el con todo o que comía superábame na cantidade de laranxas que pode inxerir so cas que tomaba nunha comida normal a modo de aderezo, eu saudeino e compartimos unhas palabras amistosas.

Pouco despois eu saín a fora, por algún motivo na rúa collín fixación con unha rapaza vestida cun xerseis vermello, eu pretendía alcanzala pero non andaba lento, eu seguín tra ela ata que cando baixou por unhas escaleiras lle perdín a vista, as escaleiras eran altísimas e de feito eran dúas escaleiras xemelgas unidas na cima e separadas por un oco de baleiro entre elas, cando miro polo oco vexo de refilón a rapaza baixalas por a segunda escaleira, eu encanto volvo perder o contacto visual percibo a altura a que estaba situado e da impresión da altura tírome para atrás e tómbome no chan para calmar o meu vértigo e o meu ritmo cardíaco. 

FIN

Quen non coñece o Necronomicon ?

Estou con un amigo nunha cidade, temos uns folios grapados nos que temos impreso un relato de Lovecraft, estábamos entusiasmados lendo nel, por algún motivo eu estaba relendo varias veces a mesma frase porque non daba entendido tres palabras, era como se me esquecese do significado das palabras, e por se fora pouco o documento estabámolo lendo apoiado nunha parede pero tiña una capacidade especial, cada vez que tocaba a parede sostíñase nela sen tocarlle, permanecía suspendida na parede, cando nos damos de conta sabiamos que isto ocorría porque era un relato de Lovecraft.

Despois reunímonos con uns homes que eran auténticos veteranos, persoas que viran mundo, anciáns xa andaban esa tarde con nos para tomar unhas cañas, todo o que comentábamos eles xa o viran fai anos, falamos de tódolos temas pilares da vida, compartimos os nosos gustos, unha cousa curiosa foi cando lle comentei unha obra de Lovecraft, non o coñecían pese a ser tan mítico era o único que nos os dous podiamos aportar.

O último iámonos a despedir e de forma automatiza como se fose protocolo, despídome do máis veterano con un saúdo respectuoso en árabe.

FIN

Saltemos de alegría

 

Estou con uns amigos nun piso, era una festa, estábamos de risas no que era a cociña, un pouquiño axustado o espazo e cada vez enchíase máis, chegado a un momento os meus amigos danlle as ganas de mirar para fora por a ventá, ábrena e saen polo tellado, empezan a saltar e partirse de risa nunha planicie de terra que o cubría todo fora, eu dentro acábome a cervexa e busco outra para ir a fora con ela, por todas partes me encontraba botellas valeiras pero ninguén sabia onde estaban, a xente da festa tamén se da conta e todos buscaban cervexa sen encontrar nada ata que un rapaz di aquí quedan as últimas cervexas, toda a xente incluíndome a min abalanzábase cara el ata que lle collen as dúas botellas que mostraba, resultaban estar valeiras tamén, aí xa me esquezo da bebida e diríxome a ventá.

No minúsculo traxecto vexo como dous rapaces que coñecía entran pola ventá, un deles non o vira case nunca, era pouco social, tiña poucos amigos e unha peculiar obsesión polos coches, por o seu aspecto real non destaca en absoluto pero naquel intre entraba con unha barba poboada e un voluminoso pelo rizo en forma de bola. Eles non me recoñeceron e eu non tiven tempo case nin para asimilalo, no obstante sigo cara afora na procura dos meus alegres amigos.

Camiño por un túnel con un dos meus amigos do grupo, este é o máis sedutor, un tipo atractivo, dominante e xuguetón. Nese lugar topámonos con dúas rapazas de fronte, os dous a coñeciamos pero el o segundo lanzouse a saudala, so nos instantes que pararon, el xa lle sacaba unhas boas risas coquetas, por suposto toda a súa actitude ia acompañada por un linguaxe non verbal acorde, cando se despedían con uns susurros no oído el acompañábao acariciando o se cu, despois desas palabras ela xirouse a saudarme, un chao distante sen xogo como cando saúdas de pasada a un familiar co que non te bas parar a falar, cando xa todos seguiamos o noso camiño, díxenlle “ si señor esa é a actitude que teño que aprender “.

FIN

Noite na costa

Todo comeza cegando a unha costa pedregosa onde uns amigos estaban charlando, estou con eles un cacho, máis tarde marcho donda eles e chego a unha calle recta chea de pubs.

Ao andar por ela encontrase ao meu irmán e os seus amigos e entramos nun pub, estibemos alí pouco tempo e volvemos saír, na entrada parámonos de súpeto aparece unha rapaza e empezo a falar con ela, unha cousa leva a outra e estámonos liando, despois perdo a todos.

Tras un tempo camiñando pola calle encontrase a outro amigo abrazado a unha rapaza, saúdo pero cando miro a rapaza quedo alucinado porque penso que é a mesma que ca de hai un cacho, estando con eles un tempo consigo encontrar mellor luz e doume de conta de que non é a mesma rapaza, tras este coméntolles a paranoia que me acbara de entrar e rímonos.

Decidimos entrar nun edificio antigo e elegante onde daban unha festa, tiñan un DJ nunha sala grande, con diversos efectos visuais, alí había moita xente disfrazada e nos metémonos na festa.

Despois fomos a unha sala que tiña o edificio cheo de cristaleiras enormes polas que se podía ver o mar, ademais estaba amañecendo o día, alí permanecemos largo rato.

Cando xa non queda ninguén encontrase sentado co meu irmán a carón de unha igrexa, tras unha porta da mesma vemos xente comendo dentro dela, nese momento temos a idea de regalarlle bonbons ao home da igrexa para que nos deixara entrar a comer pero rexéitannos, tras este intento aparece un pobre e enséanos que para entrar así había que demostrar pobreza entregándolle como presente bonbons moi toscos e sucios coma os que el levaba, el si que entra na igrexa.

FIN