Pelexa Inutil

Estamos nun pequeno recinto amurallado, eu son un soldado raso a igual que o meu amigo, eramos catro soldados que tiñan a protexer unha porta, na retarguardia esperaba un heroe cun enorme Martelo de guerra, el era o líder.

A nosa porta daba a unha serie de camiños rodeados por muros de pedra, de súpeto aparece un pequeno continxente de soldados inimigos moi preparados, ademais levaban unha arma de artillería para deribar a  nosa porta, berrámoslle o líder, da orde de atacalos antes de que disparasen, vendo o noso avance o inimigo lanzou o proxectil, nos agachémonos para esquivalo, o proxectil non acertou a porta pero o impacto na parede fíxolle unha impoñente greta que fixo caer un trozo da mesma, nos levantámonos e empezamos a loitar pero sen usar as nosas espadas, de feito un compañeiro e máis eu eramos os que loitabamos a puño e sobre todo patadas, facendo acrobacias e xiros cada vez máis imposibles cos que esquivabamos as súas espadas, con patadas que os deixaban fora de combate, o primeiro continxente caeu sen problemas, pouco máis tarde outro grupo de forzudos soldados viñeron cargando e saíron ca mesma sorte, cando todos xa estaban tirados aparece un novo inimigo, un home moi grande, gordo, con barba, con uns dentes deformes, un deles crecíalle dende a boca case ata os ollos e ademais a súa pel tiña un repulsivo color amarelo pálido, eu lánzome contra el cos meus formidables movementos, el pese a estar sobrepasado polos golpes non cedía, non caia, tan so recuaba pouco a pouco.

Cando el recuaba ante os meus golpes moitas cousas empezaron a cambiar, o escenario o que nos dirixiamos pasaba a ser unha calle peatonal, céntrica e abarrotada de xente normal da época actual, o home tamén estaba cambiando mentres recibíaa ostias, o dente adaptaba un tamaño normal, o cor da súa pel tornaba branca e a súa cara parecía a dun home e non tanto a dun ogro, no medio da pélea que eu proseguía aparece o irmán a auxilialo, entón xa deteño o combate e vexo que todo o mundo estaba mirando a pélea atónita, ademais aparece a policía e eu sen dubidalo empezo a escapar facendo Parkur pero con capacidades propia da película Matrix, saltos altísimos, manobras o limite… Nun deses saltos case me caio nun río que cruzaba a cidade, agárrome no último momento a unha barandilla e sigo a saltos polo paseo, entón alí paso preto de dúas persoas que resulta que estaban falando do mal visto socialmente que estaba sendo o meu compañeiro de acrobacias por facer o que eu estaba facendo, ademais el estaba a uns metros con cara de tristeza escoltando a conversa, eu tamén collo interese por a charla e súbome a un farol, abrázome a ela e sigo escoitando.

FIN